Γ ιάννης Τσαρούχης: Εμπνευσμένο έργο από το Πάσχα στο Παρίσι το 1965.

«Το 1965, πηγαίνοντας στο Παρίσι για την πρεμιέρα των “Ορνίθων”, επισκέφθηκα τις Βερσαλλίες και ζωγράφισα ένα αυγό, απ΄ το οποίο θα γεννιόνταν, ούτως ειπείν, ένα σωρό φανταστικά τοπία. Με είχαν επηρεάσει τα σύννεφα που είδα στα ταβάνια των Βερσαλλιών…», θυμόταν αργότερα ο Γιάννης Τσαρούχης από εκείνο το Πάσχα που είχε περάσει στη γαλλική πρωτεύουσα.

Ένα αυγό πασχαλιάτικο, επομένως, είναι αυτό, όχι όμως κόκκινο σαν τα συνήθη. Παρότι, όπως είχε πει ο ίδιος σε μια συνέντευξή του, «πάντοτε βάφω αυγά, όπου και αν βρίσκομαι και γενικά ό,τι μπορώ να διατηρήσω, ό,τι έμαθα από τη μάνα μου και τον πατέρα μου το συντηρώ, γιατί και μια κουταμάρα να είναι, όταν γίνεται επί πολλούς αιώνες, παίρνει αξία και δίνει δύναμη».

Η χαρά και το θαύμα της ζωής είναι, εξάλλου, πανταχού παρόντα στο έργο του Τσαρούχη (1910 – 1989), ενός από τους μεγαλύτερους Έλληνες ζωγράφους, που ενσωμάτωσε στους πίνακές του παραδόσεις και στοιχεία λαϊκά και λαογραφικά, όλα όμως αφομοιωμένα και διυλισμένα μέσα από τη προσωπική του ιδιοσυγκρασία και το καλλιτεχνικό του όραμα.

Ειδικά, πάντως, για την Ανάσταση, όπως έγραψε, «μέσα µου συνδέεται πολύ περισσότερο µε την αιώνια ζωή του ανθρώπου και την παντοτινά αγέραστη νεότητα της φύσεως».

Κι όσο για το συγκεκριμένο έργο, πράγματι υπήρξε η αφετηρία για τον Τσαρούχη να φιλοτεχνήσει μια σειρά από πίνακες, τους περισσότερους μάλιστα μέσα στο τρένο που τον γύριζε την Ελλάδα.

Και η ιστορία κλείνει με μία πτυχή πιο πρακτική: Όλοι τους πουλήθηκαν αμέσως μόλις εκτέθηκαν και « Η πώληση αυτή μου έδωσε τα μέσα να χτίσω ένα πάτωμα στο σπίτι του Μαρουσίου». («Γιάννης Τσαρούχης, Ζωγραφική).

Το σπίτι αυτό, που σήμερα λειτουργεί ως  Μουσείο Τσαρούχη,  το επισκέφτηκαν μαθητές και μαθήτριές  του σχολείου μας και μυήθηκαν στην τεχνική του μέσα στο εργαστήριό του.